History of Cyprus

Tüm tarihi boyunca stratejik önemi yüzünden sürekli olarak yabancı devletlerin ilgisini çeken Kıbrıs, Osmanlı'nın 1877-1878 Osmanlı-Rus savaşında yenilmesinin ardından İngiltere’nin girişim ve politikaları sonucunda İngilizlere kiralanmış ancak Osmanlı mülkiyeti olmaya devam etmiştir. Bu çalışma, Osmanlı’nın Kıbrıs’ın yönetimini İngiltere’ye bıraktığı dönemin hemen ilk yıllarını konu alan ve İngiliz Esmé Scott-Stevenson tarafından yazılmış olan Kıbrıs’taki Yuvamız (Our Home in Cyprus) (1879) isimli eser hakkındadır. Kitap, İngiltere kraliçesi tarafından atanan Sir Garnet Wolseley yönetiminde 1878’de İngilizler adaya Larnaka’dan çıktıklarında, Kraliyet ordusunda görev yapan kocası Andrew Scott-Stevenson’un yanında Kıbrıs'a gelen Esmé Scott-Stevenson’un anlatılarını içermektedir. Esmé Scott-Stevenson'un Kıbrıs'taki Yuvamız adlı eseri kadın bakış açısı ile yazılmış kolonyal seyahat yazısı örneğidir ve bir İngiliz kadının kocasının görevi nedeniyle geldiği yeri ve insanl...

Bu makale geçmişte ve günümüzde insanlığın temel tüketim maddelerinden biri olan ekmeğin Kanuni dönemi İstanbul’undaki serüvenini incelemektedir. Ekmeğin hammaddesi olan buğdayın üretimi, tedariki, öğütülmesi ve dağıtımı için alınan önlemleri temel kaynaklardan takip eden çalışmada ayrıca Kanuni dönemi İstanbul’unda un ve ekmek ihtiyacını karşılayan değirmen ve fırınların durumu ve üretilen ekmeklerin nitelik, gramaj ve çeşitleri ele alınmaktadır. Buğday üretimi ve üretilen buğdayın çeşitli şehirlerden tedarik edilerek İstanbul’a getirilmesi, öğütülmesi, şehirdeki fırıncılara dağıtımı ile arz-talep dengesinde yaşanan bozulmalar sebebiyle yaşanan sıkıntılar ve tüm bu süreçlere ilişkin yapılan düzenlemeler araştırmanın odaklandığı konulardır. Kanuni döneminde Osmanlı başkentindeki ekmek sorununun temelde bir buğday sorunu olduğu ve bunun değirmenlerle yakın ilişkisinin bulunduğu tespit edilmektedir. İmparatorluk coğrafyasındaki buğday veriminin düşük olması ve değirmenlerin nitelikli un üretimi noktasındaki yetersizliği, bu yüksek nüfuslu şehrin iaşesinin gereği gibi karşılanmasının önündeki en önemli engel olduğu, çalışmanın temel bulgularından biridir. Nitekim buğday açısından bıçak sırtı diyebileceğimiz düzeyde gerçekleşen şehrin iaşesi, 1530 yılında ciddi bir ekmek sıkıntısının yaşanmasına neden olmuştur. Diğer yandan Kanuni döneminde üretilen fakat daha sonraki dönemlerde görülmeyen ekmek çeşitleri, Türklerin Orta Asya’daki kimi alışkanlıklarını İstanbul’a taşıdıklarını ve bu döneme kadar yaşattıklarını göstermektedir.

Fr. Fotios Ioakeim PhD thesis, recently published, will be presented by professor of Aristotelian University (Theology Faculty) Symeon Paschalides on 26.11.2023 at morning in Paralimni (Metropolis Constantias) and in the evening In the Makarios III Foundation, Holy Archbishopric of Cyprus, Nicosia. Everybody welcome!

Deux historiens anciens, Diodore de Sicile 1 et Timée de Taormina 2 sont notre source principale pour la vie et le règne d'Agathoclès. Le premier se veut objectif, mais le second qui ne nous est connu que par des fragments de son oeuvre laisse volontiers ses inimitiés personnelles prendre le pas sur l'impartialité. Jeunesse d'Agathoclès Selon Diodore de Sicile, Agathoclès (grec ancien : Ἀγαθοκλῆς) est né vers 361 av. J.-C. Son père était citoyen de Crotone, exilé à Thermes, une colonie de Carthage située en Sicile ; sa mère était d'origine carthaginoise. Un oracle ayant prédit qu'Agathocle serait un danger pour les Carthaginois et qu'il régnerait en Sicile, son père le cache pour éviter que l'enfant ne soit assassiné et il l'envoie à Syracuse. Agathoclès exerça d'abord la même profession que son père, fit des vases et des statues d'argile et servit ensuite comme simple soldat. Sa beauté, sa taille et sa force extraordinaire le firent remarquer de Damas, homme riche et de moeurs légères, dont il devint le favori. Après la mort de Damas, il épousa sa veuve, héritière de ses richesses, et fut dès lors un citoyen puissant à Syracuse. Sur l'ordre des oligarques qui dirigent Syracuse à l'époque, vers 325, on le trouve en Italie où il commande un détachement syracusain venu en aide à la ville de Crotone. Cependant, après avoir rempli sa mission, il rompt son engagement et se met avec ses hommes au service de la ville de Tarente, vraisemblablement vers 323.

In the first chapter I yet wrote, that I think, that I found the proof of the character of the Minoan language similar to the ti-ri-po-de of Ventris. Yet the so-called clay tablet with Minoan vessel-names were interpreted as Semitic words, belonging to the Semitic language familiy. But I found another inscription, that confirms this theory.

L’île de Chypre fut convoitée par Ptolémée dès 321 av. J.-C., mais ne fut définitivement conquise qu’en 295/4 av. J.-C. Ce quart de siècle correspond également à l’édification progressive d’un système monétaire propre au royaume ptolémaïque naissant. Dans cette communication nous tâcherons de présenter d’abord le paysage monétaire pré-hellénistique de l’île, morcelée en royaumes indépendants avec chacun leur propre monnaie. Les rois locaux suivaient des étalons différents pour les émissions en argent mais un étalon commun pour l’or. Nous étudierons ensuite les étapes qui permirent au pouvoir lagide d’abord de s’insérer dans ce système puis d’imposer progressivement un monnayage uniforme pour l’île et pour le royaume. Enfin nous interrogerons ce phénomène à l’aune des données disponibles pour les autres provinces administrées par Ptolémée.

Decoding the Minoan language 1. chapter The legendary ancestors of the Eteocyprians Many years I research about the Minoan, Eteocypriot an Eteocretan languages. A half year ago I found the proof, the ti-ri-po-de of Ventris, about my theory and so I decided to show step by step, how it´s possible to decode the Minoan language. I want to begin with the "Bilingue of Amathus".

'From Excavation to Exhibition, Problems in Conservation of Archaeological Objects from Excavations in Cyprus, in Proceedings from the conference ‘New Approaches in Recording and Preserving the Cultural Heritage in a Divided Cyprus: Problems and Opportunities’  23-24 September 2019

Kadın figürü ilk defa, insanlığın atası olarak kabul edilen Adem’in eşi Havva şeklinde karşımıza çıkmıştır. İsmi, ırkı, dini ve fiziği farklı şekillerde olsa da kadın, erkekle birlikte insanlık tarihindeki tüm yaşananların ana belirleyicilerinden biri olmuştur.
Musa peygamberi sepete koyup nehre bırakan annesi Yokebed, İsa peygamberi babasız dünyaya getiren annesi Meryem, Hz. Muhammed ilk vahyi alıp telaşla evine geldiğinde onu teskin edip kayıtsız şekilde ona inanan eşi Hatice, Süleyman peygamberin uğruna mucizeler sergilediği Saba Melikesi Belkıs örneklerinde olduğu gibi gelmiş geçmiş tüm inanç sistemlerinde kadınlar önemli roller yüklenmişlerdir. Bahailik inancının teşekkülü ve yayılmasında olduğu kadar evrensel kadın hakları konusundaki söylemleriyle de dikkatleri üzerine çeken Kazvinli Ümmü Selma’da Bahailer tarafından bu özel kadınlardan biri olarak kabul edilmektedir. Bahailiğin bir nevi temellerinin atıldığı Bedeşt toplantısındaki etkin rolüyle ön plana çıkan Ümmü Selma gerek faaliyetleriyle gerekse “İslam şeriatının sona erdiği ve artık yeni bir dönemin başladığı” şeklindeki ifadesi ile bu yeni dini hareketin fitilini ateşleyen öncü isimlerden biri olmuştur.
Bahailikle ve kadın haklarıyla ilgili yapılan çalışmalarda Ümmü Selma isminden ziyade; Bedeşt toplantısındaki cesur ve samimi tavırlarından dolayı “Tahire (Pak)” ve “Noktayı Cezbiye (Çekici Nokta)”, güzelliğinden dolayı “Kurratul Ayn (Gözlerin Tesellisi)” ve “Ferahul Fuad (Gönül Sevinci)”, altın gibi parladığı iddia edilen saçlarından dolayı “Zerrin Taç (Altın Taç)”, söylem ve davranışlarından dolayı “Zekiyye (Faziletli)” lakaplarıyla anılmış ve tanınmıştır.
Bahailere göre günümüze kadar gelmiş geçmiş tüm dinler; kadınların haklarına önem vermiş hatta onların durumlarını iyileştirmeye, statülerini kuvvetlendirmeye çalışmışlarsa da tarihte ilk defa kadının erkeğe denk görüldüğü din kendi inançlarıdır. Bunun en güzel ve açık örneği de Tahire’dir. O, tüm baskı ve zulümlere rağmen hem inancını hem de kadın haklarını savunmaktan geri durmamıştır. Bu uğurda ailesini kaybetmiş, toplumda ahlaksızlıkla suçlanmış ve neticesinde inandığı davanın bedelini feci şekilde öldürülerek canıyla ödemiş bir kahramandır.
Günümüzde Bahailer tarafından Tahire’nin anısını yaşatmak ve fikirlerini tüm dünyaya duyurmak için Tahirih Justice Center (Tahire Adalet Merkezi) adında sivil toplum kuruluşu teşekkül ettirilmiş, onunla ilgili birçok makale ve kitap yazılmıştır. Ayrıca Bahai toplumu için bu denli öneme sahip olan Tahire/ Zerrin Taç, Türk milliyetçiliğinin saygın isimlerinden biri olan Nihal Atsız’ın yazılarına dahi konu edilmiş ve kendisinden “Kazvinli bir Türk kızı” olarak övgüyle bahsedilmiştir.

The aim of this analysis is to explore the ways in which the Cypriot Left
confronted the hegemonic nationalist framework within which it was forced to function both in its emergence as a bi-communal movement and in its continuation as communal movements after the 1950s. The following analysis will focus on how the Left as a political force managed to deal with hostile environments as expressed in aggressive hegemonic discourses or actions (political violence). Two examples will be explored: the participation of the Left in the collection of signatures for “union with Greece” within the Greek Cypriot (G/C) community and the emergence of a Turkish Cypriot (T/C) Left at a time when Turkish Cypriot nationalist hegemony took firm root.

There is a more or less accepted theory-or myth-among archaeologists and and scholars. This myth is about the "Hellenisation" and thus "civilization" of Cyprus during the last phase of the Late Cypriot Bronze Age. This "Hellenisation" was imposed on the island by immigrants from Greece who are supposed to have settled in Cyprus around 1200 B.C.E. However, some established and well-known archaeologists refrain from this myth and consider this narrative to include a number of 'factoids' or historical reconstructions based on the manipulation of data.

Panagia tis Kyras, one of the very
few churches that have survived
from the Early-Christian period in
Cyprus, is located near Sazlıköy/
Livadia (Trikomo). This church was
considered as an important religious
center throughout the ages due to
its healing water and the miraculous
mosaic icon of the Virgin Mary.
Every year, on September 8, the
panagyris of the Virgin Mary used to
be celebrated with the participation
of the surrounding Muslim people.
After the ethnic conflicts in the
1950s, the church lost its importance
and function and eventually
was abandoned. It suffered from
continuous decay, theft, and
violation during the post-war
period. A conservation project was
recently carried out by the Technical
Committee on Bi-communal
Cultural Heritage and the United
Nations Development Program.
The aim of this article is to draw
the attention of the general public
to Panagia tis Kyras as an important
monument for the history and
the religious life of Cyprus and to raise
awareness about the preservation of
cultural heritage and to contribute
to the process of building trust
between the two communities.

In March 2022, the Laboratory for Black Sea and Mediterranean Studies (Faculty of Political and Economic Sciences, Aristotle University of Thessaloniki) and the School of Law of the University of Nicosia announced their new partnership for the operation of the Black Sea and Eastern Mediterranean Review (BSEMR). The BSEMR is an open access peer reviewed e-journal focusing on the Black Sea and Eastern Mediterranean (BSEM)and it is the first of this kind. It aims to publish and promote original research pertinent to the BSEM on a cross-section of disciplines, including politics and international relations, history, social and economic issues, energy, sustainable development, governance, culture, media and education.

From December 1963 to August 1974, Cyprus was gripped by on-and-off again political violence, involving Greek Cypriot, Turkish Cypriot, and Greek and Turkish forces, which led to many casualties and the forced geographical separation (i.e. partition) of the population owing to ethnic-cleansing. The mass violence is usually classified as an example of post-British/post-imperial violence and partition, with the replacement of the British by the Americans from 1964, thus it has also been seen through the prism of the Cold War. This paper builds on this research by adding an additional dimension, by viewing these events as also being an example of late post-Ottoman mass violence. It starts by focussing on the British colonial period to establish the post-Ottoman characteristics that evolved, before showing how many of these lingered and were at the heart of the mass violence from 1963-1974.

This study aims to sketch out the human capital and population structure of Cyprus, in the first half of the nineteenth century and analyse it in a histori-cal demographic context. For this practice, the level of “quantitative literacy”, which is accepted as a proxy variable of human capital, is used. The existing academic literature indicates that people of different religious affiliations were socially intermingled, and they possessed a common social structure on the Island. Relying on the assumption that social interaction between people of different religions would ultimately end up with convergence in human capi-tal; our article aims to test the mentioned argument in the literature within the framework of human capital using numerical sources and methodology. For this purpose, our study uses the “age heaping” method and “ABCC index” which has been widely used in economic history literature. As for numerical sources, we extracted the dataset from the “Population Register of Lefkoşa” which was held by the government of the time in 1843. The census includes the individuals’ names (of both Muslim and Christian separately), their repu-tation, physical characteristics, ages, occupations, and the number of sons in Lefkoşa. Our numerical analysis shows that there was no significant gap be-tween Muslims and non-Muslims in terms of human capital. This verifies the idea that social homogeneity between different groups had already been achieved in Cyprus before British sovereignty.

Żydzi na Cyprze pojawili się już w okresie ptolemejskim (IV w. p.n.e.). W okresie późniejszym Rzym wspierał migracje Żydów na wyspę, którzy szczególnie w czasach cesarza Augusta stali się widoczną mniejszością na Cyprze. Żydzi do tego stopnia upodobali sobie kosmopolityczny charakter wyspy, że powstały daleko idące plany stworzenia państwa żydowskiego na Cyprze. Plany te zbiegły się z prześladowaniami wyznawców judaizmu, które przetoczyły się przez Europę Zachodnią od końca XV wieku (a zwłaszcza w Hiszpanii, Portugalii oraz w Italii). Twórcą pomysłu stworzenia na Cyprze enklawy dla społeczności żydowskiej był pochodzący z Portugalii bankier Józef Nasi lub Miques (1524–1579), powszechnie znany również jako Wielki Żyd. W celu zrealizowania swoich planów przekonał on sułtana osmańskiego Selima II do zajęcia Cypru, który od 1489 roku pozostawał w rękach Wenecjan. Równocześnie Żydzi aktywnie wspierali Imperium Osmańskie w kampanii przeciwko Wenecjanom. Osmanowie opanowali Cypr w 1571 rok...

Professor Andrekos Varnava for the folk behind Bαhçές speaking and answering questions on life in Cyprus under British rule. Visit and subscribe to Bαhçές here for more webinars on the histories of Cyprus. https://www.youtube.com/@historiesofcyprus

This article responds to the diversity of opinions surrounding the reasons for Arsenius's appointment as the teacher of the future emperors Arcadius and Honorius, his life and status in the palace, and the length of his duties. By reexamining corresponding sources and expanding evidence to include the texts never before used for this purpose, this article argues that Arsenius was expected to provide the two princes with traditional paideia combined with Christian faith and offers new observations on the duration of his teaching appointment and the chronology of his life in general.

This voluminous work (1024 pages) is the author's doctoral thesis, the fruit of many years of study and research of the relevant sources, which he submitted in 2022 to the Theological School of the Aristotle University of Thessaloniki and was approved with an excellent unanimous vote. The publication includes a Greeting by His Beatitude Archbishop of Cyprus Mr. Georgios I and a Foreword by His Eminence Metropolitan Morphou Mr. Neophytos, followed by a Foreword and an extensive scientific Introduction by the author.