18th Century Art

Cette étude met l’art et la pratique de la gravure en relation avec l’émergence de nouveaux procédés de reproduction de l’image à la fin du 18e siècle. En contribuant à la diversification de la culture de l’image imprimée au siècle des Lumières, les différentes innovations technologiques (gravure en manière de crayon et aquatinte, entre autres) et le recours croissant à divers dispositifs techniques (physionotrace et zograscope) ont eu un impact considérable sur les praticiens de l’estampe. En quête de reconnaissance au sein d’une société valorisant spectacle et performance, les graveurs ont été les initiateurs et les bénéficiaires de ces innovations, conférant ainsi une signification nouvelle (pratique plutôt que théorique) aux termes « imiter », « reproduire » et « inventer ».

Diverse testimonianze relative a opere di Francesco Natale Juvarra presenti nelle Collezioni Reali Spagnole impongono ulteriori approfondimenti per meglio conoscere la produzione di questo importane orefice attivo soprattutto a Roma nella prima metà del 700. Filippo, architetto di corte di Filippo V, cercò di coinvolgere fin dal primo momento il fratello nel dinamico ambiente artistico madrileno, affidandogli diverse opere la cui traccia e fortuna non è stata ancora messa a fuoco. Allo stesso modo, questi oggetti di lusso firmati da Francesco Natale divennero il migliore presente tra le diverse corti europee, da cui la Spagna non rimase aliena.

Une plante commune en Provence et pourtant extrèmement rare sur les faïences Marseillaises.
Le Genévrier oxycèdre ou Cade ;
 
Arbuste pouvant dépasser 10 mètres à feuillage persistant, à feuilles piquantes, les fruits sont des cônes arrondis de 6 à 8mm de diamètre , marron la deuxième année et rouge clair à maturité, il existe une variété à gros fruits dont la feuille n’est pas piquante et ressemble à celle du cyprès.
Il se distingue du genévrier commun qui lui a des fruits bleutés.
Les baies du genévrier oxycèdre peuvent revendiquer les mêmes propriétés que celles du genévrier : diurétiques, stimulantes et vermifuges.

Une fleur inattendue sur une assiette de Marseille 2eme partie XVIIIeme , atelier de Gaspard ROBERT ; La fleur de 'pomme de terre', (Solanum tuberosum).

Assiette Marseille XVIII° siècle Atelier de Robert. Diam. 25cm. (Source Col. Privée Ramenée des Andes par les conquistadors Espagnols, elle est introduite en Espagne au XVI ème siècle.

Píldoras de Historia………………………………………..…....3
Descubrir, Fundar y Poblar. Reflexiones en torno a la Expedición de 1547………..…...….………………………...…7
Historia de la Imagen de Nuestra Señora de la Consolación de Táriba……………………..…………………………...……21
Nuestra Señora de la Consolación de Táriba:
La rosa y el laurel. Una Virgen románica en América..…......29
Fuentes documentales para estudiar el fenómeno histórico
de la devoción a la imagen de nuestra señora
de la consolación de Táriba …………………..…...……..…..96
Libros…………………………………….………………...….116
La foto en la Historia………………………………………….117
Documentos que muestran nuestra Historia……..…......…121
Normas para publicar en la revista………………......….....125

Une fleur rare sur les faïences de Marseille ; Le lamier amplexicaule appelé aussi Lamier embrassant. (Lamium amplexicaule).

En bordure à droite, sur une assiette armoriée de Marseille, attribuée à Gaspard ROBERT. Après le 7 décembre 1761, date du mariage.

W artykule, w świetle źródeł dokumentalnych (w szczególności Inwentarzy klucza międzyboskiego), podano informacje o jedynym istniejącym w XVIII wieku obiekcie regularnego ogrodnictwa w międzyboskich dobrach Sieniawskich ­ Czartoryskich: tzw «ogrodu włoskiego» na przedmieściu Międzyboża we wsi Stawnica. Podano historię jego powstania, opis tekstowy i kartograficzny, wykaz rodzajów roślin ogrodowych i budowli. Podkreślono różnice w stosunku do klasycznej koncepcji ogrodu włoskiego.

In 2019 Girodet’s lost entry for the 1786 Grand prix de peinture came to light and was acquired by the National Gallery of Art, Washington. The painting, which depicts a rarely represented incident from the story of Coriolanus – a subject that may have had contemporary political relevance –
was not awarded the prize, probably because Girodet was regarded as being too close to Jacques- Louis David, a relationship to which the work may allude.

La Fondazione Marignoli di Montecorona, dopo il successo delle due giornate di studio tenutesi nell’ottobre 2022, pensate come un momento di bilancio critico di tre importanti mostre dedicate in gran parte al Settecento romano, propone, insieme alla Fondazione Federico Zeri di Bologna, una nuova iniziativa, un convegno che si terrà nella Galleria d'Arte Moderna di Palazzo Collicola, a Spoleto il 7 e l’8 ottobre 2023. “Artisti che non si direbbon di primo seggio”. Comprimari (o protagonisti?) della scultura barocca tra Firenze e Roma.

Se ormai non si contano i convegni e le iniziative espositive dedicate a personalità come Bernini o Algardi, l’idea in questo caso è quella di affrontare lo studio della scultura barocca a Roma e a Firenze gettando luce su quelli che Luigi Lanzi avrebbe chiamato appunto ‘artisti che non si direbbon di primo seggio’, personalità tuttavia in grado di realizzare opere assolutamente notevoli e che si rivelano comunque fondamentali per mettere a fuoco nel modo migliore la straordinaria ricchezza e complessità del panorama della scultura di età barocca nell’Italia centrale. I curatori scientifici di queste giornate di studio, Andrea Bacchi, Duccio K. Marignoli e Simonetta Prosperi Valenti Rodinò hanno pensato in questo caso di dare la parola a studiose e studiosi giovani, in alcuni casi ancora in formazione, ma che hanno però già al loro attivo indagini originali e brillanti.

Emergerà così una volta di più come la scultura barocca sia stata a lungo un argomento di studio negletto, rendendo oggi possibili scoperte importanti tanto in luoghi periferici quanto in alcuni degli edifici più illustri della stessa Roma.

Pflugdarstellung aus dem 15. Jahrhundert in gotischen Sanktuarium der Pfarrkirche zu Sárospatak.
Auf den Maurresten des Chors, das 1530 oder später abgerissen und aufgefüllt wurde, ist eine primitive Darstellung eines Pflügevorganges zu sehen. Die Ritzarbeit stammt wahrscheinlich von Kinderhand. Der Verfasser versucht mit Hilfe von Kinderzeichnungen aus den umliegenden Dörfern, anderen zeitgenössischen Pflugdarstellungen und etnografischen Analogien den Typ des Pfluges festzustellen.
Der Verfasser nimmt an, dass es sich um einen Pflug mit asymmetrischer Pflugkarre handelt. Die Zeichnung kann in die Zeit zwischen 1480— 1490 datiert werden. Die Mitteilung wird durch die verhältnismässig wenigen Darstellungen in der ungarischen Pflugliteratur begründet. Die genannte Darstellung ist ungefähr gleichaltrig mit den zwei ältesten Pflugdarstellungen, die in Wappen vorkommen. Die Karre ist das früheste Denkmal dieser Art, das wir kennen, obwohl Pflugkarren in Ungarn schon viel früher benutzt wurden, wie den historischen Quellen über die Pflüge im 14. Jahrhundert zu entnehmen ist.

Il complesso di San Filippo Neri a Lodi fu costruito a partire dal 1740 su progetto di Giovanni Antonio Veneroni per volontà della locale congregazione dell'Oratorio. L'edifìcio comprendeva un tempo in un organismo unitario la chiesa, l'oratorio e la casa della Congregazione, ma in seguito alla soppressione degli oratoriani sotto il dominio napoleonico la fabbrica venne smembrata tra la chiesa, passata come sussidiaria alla cattedrale, e la parte conventuale, divenuta proprietà statale prima e comunale poi e da tempo sede della Biblioteca Laúdense e del Museo Civico di Lodi.

A biblioteca universitária conimbricense seria transferida para um novo edifício, construído de raiz entre 1717 e 1728, por iniciativa do rei D. João V. Este elegante projecto arquitectónico seria transfigurado no seu interior com uma das mais sumptuosas e eloquentes decorações barrocas em talha dourada, enriquecida pela representação de chinoiseries e ainda pelas pintura dos seus tectos em trompe l’oeil, a qual se tornaria, segundo palavras do erudito conde Raczinski, la bibliothèque la plus richement ornée que j’aie jamais visitée.Com efeito, na Casa da Livraria reside, de forma indelével, o espírito da esclarecida acção mecenática do Magnânimo – consagrada mais tarde na nomenclatura adoptada que a passará a designar por Biblioteca Joanina –, lugar privilegiado em que Arte, Cultura e Ciência se conjugam em perfeita harmonia. Autêntico Palácio do Saber, o seu aparatoso cenário traduz uma autêntica cosmovisão do Homem e da Cultura Barroca do séc. XVIII.

Réalisé pour la première exposition du galeriste Nicholas H. J. Hall à la TEFAF de Maastricht, ce livre se compose d’un avant-propos rédigé par Nicholas H. J. Hall et d’un essai d’Arthur K. Wheelock Jr. L’essentiel de la publication revient ainsi au conservateur américain plus qu’à son auteur. L’avant-propos pose le contexte particulier des tronies et leur étude. La définition donnée des tronies reste générale, classée comme des études de personnages. Hall insiste cependant sur la naissance du genre à Leyde et relève les paradoxes qui gravitent autour. En rappelant l’exposition de l’artiste Marlene Dumas en 20101, il assoie la difficulté principale rencontrée de nos jours dans la fortune critique des tronies. En effet, l’étude du genre se heurte à de nombreux problèmes de définition et par conséquent d’appartenance des œuvres [...]

Artykuł poświęcony jest analizie aktywności Tomasza Mogilnickiego, człowieka zaufanego, przez lata zatrudnionego na usługach dworu Radziwiłłów. Mogilnicki był jednym z najbardziej zaufanych ludzi kanclerzyny wielkiej litewskiej Anny Katarzyny z Sanguszków Radziwiłłowej i jej głównym reprezentantem do prowadzenia interesów zagranicznych. W analizowanym okresie spraw newralgicznych, w które zaangażowany został Mogilnicki było przynajmniej kilka – począwszy działania w interesie spornych spraw majątkowych – fundamentalnych dla Anny Katarzyny z Sanguszków Radziwiłłowej –– poprzez trudny pod względem politycznym i dyplomatycznym okres wolnej elekcji po śmierci Augusta II, aż po agitowanie w kręgu dworskim na rzecz synów kanclerzyny, podobnie jak poszukiwanie dróg do uzyskania królewskiej łaski względem dystrybucji królewszczyzn i starostw na rzecz krewnych i koligatów Radziwiłłowej. Jedną z najważniejszych spraw było jednak prowadzanie negocjacji na dworze w Mannheim w sprawie małżeństwa...

Król Jan III znany był ze swojego zamiłowania do roślin i ogrodów. W licznych przekazach historycznych i podaniach przypisuje mu się sadzenie drzew w swoich posiadłościach w Jaworowie i Wilanowie. Król sprowadzał lub otrzymywał nasiona i rośliny z całej Europy, …
Ilustrowana wersja artykułu dostępna w „Pasażu Wiedzy” Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie: https://www.wilanow-palac.pl/opis_ogrodu_wilanowskiego_biskupa_pawla_sapiehy_z_1694_roku.html

The Church of St Stanislaus the Bishop and Martyr in Rome is the national church of Poland, where the funeral ceremonies of Polish rulers were celebrated. After the death of King John III Sobieski, ceremonial symbolic obsequies were held. Carlo Barberini, as cardinal protector of Poland, organized public and expensive ceremonies to properly honour the king’s death. The course of the funeral service and the funeral decoration are known in detail through three contemporary printed reports and an engraving describing every aspect of the ceremony and the decoration of the church in honour of the Polish king. The church was decorated with six painted medallions celebrating important events in the life of King John III Sobieski. The surviving four of the six medallions are now kept at the Galleria Nazionale di Arte Antica in the Palazzo Barberini in Rome. In 2018, researcher Giovan Battista Fidanza found documents in the Barberini family archives regarding the cost of the ceremony. Accord...

La famille EYDOUX n’est pas « tombée dans l’argile» par hasard.

Lors du mariage François EYDOUX capitaine de la marine marchande, Antoine Ier CLERISSY  est témoin.
A l’âge d’apprendre un métier, François EYDOUX présente son fils Joseph Michel à Louis II LEROY faïencier qui l'accepte.

W zbiorach Muzeum Diecezjalnego w Toruniu (MDT) znajduje się rzadki parament z XVII wieku – dwustronnie malowana (olej na płótnie) i na awersie haftowana (nici jedwabne i złote na kanwie płóciennej) chorągiew procesyjna, ukazująca świętą z zakonu benedyktynek (św. Gertrudę lub Scholastykę) i św. Biskupa (Wojciecha?). Obiekt zachował się w stanie destruktu, a jego dokładna proweniencja ani dzieje nie są znane. Na podstawie ikonografii oraz cech rękodzieła, mających analogie w innych nowożytnych haftowanych tekstyliach z regionu,  można z dużym prawdopodobieństwem zakładać, że jest to element spuścizny po benedyktynkach kongregacji chełmińskiej, prawdopodobnie z Torunia. Artykuł referuje wyniki badań (ikonograficznych, zabytkoznawczych technologicznych – IR, UV, XRF), jakim poddano zabytek przy okazji przygotowania go na ekspozycję na wystawie czasowej „Diocesis nostrae patroni. Wspólne dziedzictwo diecezji chełmińskiej i toruńskiej” w MDT w 2022 roku i  później, podczas trwania wysta...

Komponowana szata roślinna jest nieodłącznym wątkiem wielowiekowej historii artystycznego ujarzmiania przypałacowego stoku Skarpy Warszawskiej, ale nie tylko. W ciągu ponad stu ostatnich lat była ona także integralnym elementem aranżacji wnętrza przeddziedzińca i  dziedzińca honorowego dzisiejszej siedziby Prezydenta RP. W szczytowym okresie swojego stylowego rozwoju, przypadającego na lata 1923-1943, aranżacja
ogrodowa stanowiła blisko 50% łącznej powierzchni obydwu dziedzińców. Zapoczątkowany w  latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku regres kompozycyjny doprowadził do radykalnej redukcji udziału szaty roślinnej
obydwu pałacowych dziedzińców, oscylującego obecnie w granicach zaledwie 8%. Wraz z  redukcją rozległości powierzchni biologicznie czynnej pałacowych dziedzińców sukcesywnej dekonstrukcji i zatarciu ulegała
także forma struktur roślinnych, ewoluująca dynamicznie w tym miejscu od około 1880 r. aż do wybuchu powstania warszawskiego. Wydawać by się mogło, że komponowana zieleń towarzysząca była także elementem
dopełniającym formę pomnika konnego księcia Józefa Poniatowskiego. Paradoksalnie jednak pomnik w całej historii trwającej prawie 150 lat wędrówki przez Warszawę, w  lokalizacjach zarówno tych ziszczonych,
jak i  pozostających w  sferze koncepcyjnego zamysłu, rozmyślnie zaprojektowaną oprawę roślinną zyskał dopiero w 1922 r. Przewrotność dziejów sprawiła, iż zyskał swoją oprawę roślinną w miejscu, do którego dotarł ponad 40 lat od momentu jej ukształtowania. Zanim to jednak nastąpiło, monument wzbudzał określone wrażenia estetyczne dzięki
zapożyczonej, najczęściej wyłącznie architektonicznej scenerii miejsc swojego projektowanego i zrealizowanego posadowienia.

L'idée que le livre soigne est aujourd'hui très populaire en Occident, où se multiplient les ateliers de « bibliothérapie » et les ouvrages promettant une amélioration de la santé psychologique ou physiologique via la lecture. Conférant à la littérature une dimension existentielle, ces nouvelles pratiques puisent en réalité dans un imaginaire des pouvoirs de la fiction qui s'est déployé en Europe et ailleurs, d'hier à nos jours, et dont cet ouvrage propose la première étude générale. Les représentations littéraires du soin et de la guérison permettent en effet de mieux comprendre ce qui fonde l'espérance bibliothérapeutique contemporaine, en montrant sur quelles bases le livre peut revendiquer une action sur le corps et l'esprit et se faire, à terme, guide pour l'existence. Fictions pansantes Bibliothérapies d'hier, d'aujourd'hui et d'ailleurs FEUILLEBOIS VICTOIRE, MANGEON ANTHONY Anthony Mangeon est professeur de littératures francophones à l'Université de Strasbourg, où il dirige Lethica, un institut thématique interdisciplinaire sur les rapports entre littératures, éthique et arts. Victoire Feuillebois est maître de conférences en littérature russe à l'Université de Strasbourg. Ses recherches portent notamment sur les liens entre littérature et thérapie.

Filozof zmieniony (A Philosopher Transformed) is a comic opera with educational elements, one of the first Polish-language works in this genre, staged in the carnival of 1771 in Słonim (now Slonim, Belarus) at the court theatre of Michał Kazimierz Ogiński. At present we only have its libretto, anonymously published in Vilnius in 1771 and again in 1779. All the twelve individual parts are sung. The libretto is preceded by a didactic preface and features two themes: a lyrical (amorous) and a satirical (humorous) one. The latter is reflected in character presentation, enhanced by the fact that most of them have telling surnames. Possibly inspired by Molière’s comedies, Ogiński also introduced realistic and satirical elements into the text. The opera comprises a total of sixteen sung numbers (nine in Act I, seven in Act II), including ten arias (one preceded by a recitativo), three duets, a trio, a sextet, and the final chorus. The opera contains two songs not previously identified by musicologists, which come from Ogiński’s 1770 collection of songs. These two, ‘Anetka’ (‘Anette’) and ‘O Filozofii’ (‘On Philosophy’) are used respectively in Scenes I and VI of Act II. The melody of the former song was also printed as an ‘Aria’ in an 1806 violin handbook, which shows that Ogiński’s opera enjoyed some popularity. The handbook quotes (mostly without giving the names of composers) melodies belonging to the late eighteenth-century repertoire. These include pieces by Ignaz Pleyel and excerpts from operas staged in Warsaw, such as Jan Stefani’s Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale (The Supposed Miracle or Cracovians and Highlanders) and the extremely popular Zośka, czyli Wiejskie zaloty (Zoska, or the Village Amours) by
Maciej Kamieński.

This article details the presence and productivity of women artists at the Uffizi in Florence in the 18th and 19th centuries. A QR code on the second page takes the reader to an online repertory of supporting materials including my complete database of records of more than a thousand artworks executed by nearly 400 women artists visiting the Uffizi Gallery in this period. The shift in the numbers, national origins, and professional motivations of these women artists during this time is documented and explained.

En dépit de certaines idées reçues qui ont poussé longtemps la critique à étiqueter les Goncourt non seulement comme des représentants mineurs du réalisme et du naturalisme, mais aussi comme des écrivains renfermés trop dans leurs tics, ce travail propose de considérer à nouveaux frais l’œuvre des deux frères, à partir d’une interaction narrateur-lecteur et en se concentrant surtout sur ces deux figures de la communication littéraire. Tout au long de cette étude on va montrer que le lecteur est plongé d’emblée au cœur d’une dimension dialogique réelle, soit dans les œuvres romanesques, soit dans les récits intimes, soit dans les premières études historiques d’Edmond et Jules de Goncourt. Les dialogues et les conversations se succèdent dans la narration goncourtienne et le lecteur perçoit une polyphonie, un plurilinguisme de voix, qui lui permettront de participer à l’acte de l’écriture, à l’impliquer dans le texte dès son début. À travers diverses analyses des sténographies de dialo...

The publication is devoted to the biography of one of the most prominent female members of the Bar Confederation, Teofila Sapieżyna, née Jabłonowska, the wife of the grand krajczy of Lithuania, whose activity has not been the subject of an indepth analysis by historians. The monograph is structured thematically and chronologically, and consists of seven chapters. Chapter One focuses on Teofila Sapieżyna’s life before the establishment of the Bar Confederation in 1768 – her ancestry, family ties, education and the early years of her marriage to Józef Sapieha. The next part of the publication presents the activity of the duchess in the Bar Confederation. In addition to listing her activities, the chapter presents her motivation, the people with whom she was in the closest contact at that time and the way in which she built her position among confederates. The third chapter is devoted to the duchess’s remarks on the current situation in Europe, the status of the Bar Confederation on th...

This essay deals with a littl know portrait of the third Earl of Burlington in his Chiswick garden, accompanied by a servant carrying a potted pineapple plant. Thw painting, here attributed to William Aikman, is related to one formerly in the Ionides Collection and currently in the
Richmond upon Thames Borough Art Collection, which can also be attributed to William Aikman. The two portraits highlight the fashion for growing pineapples and Burlington's own role in the appreciation of this plant.

Sur un plat D = 51cm. Sur le bassin grandes armoiries entourées d’une devise «  JE RENFERME LES ESPERANCES DE PLUSIEURS. 1714 ». Sur l’aile large frise de lambrequins.
. Localisation Musée ARBAUD. Possiblement Marseille atelier de FAUCHIER chez Madeleine HERAUD.

Die Entwicklung der neuzeitlichen Karikatur von einem künstlerischen Rand- zu einem druckgrafischen Massenphänomen ist aufs engste mit der europäischen Aufklärung verbunden. Ähnlich der etwas verklärenden Trennung zwischen geordnetem Disput und unstatthafter Schmähung wurde auch im Hinblick auf die neue Bildgattung unterschieden: „Moralische Gemälde“ stehen „Libellen“, Skandalbildern und Scherzblättern gegenüber.
Dabei bewegte sich die Karikatur des 18. Jahrhunderts in einem breiten, sehr kontrovers diskutierten Spektrum. Anhand ausgewählter Beispiele soll ein Einblick in die verschiedenen Funktionskontexte dieser „sozialen Bildgattung“ und ihrer historischen Reflexionen gegeben werden